Rodzicami nazywamy ludzi, którzy mają potomstwo, ale słowa tego używa się zwykle w odniesieniu tylko do tych, którzy wiele czasu poświęcają na opiekę nad swoimi dziećmi.
Więź pomiędzy rodzicami a dzieckiem rodzi się w okresie ciąży i trwa przez całe życie. Nie przestajemy być rodzicami dlatego, że dzieci dorastają. U ludzi więzy rodzicielskie są bardzo silne.
Kiedy dwie osoby przeciwnej płci stają się rodzicami, spada na nie wiele nowych zajęć i ogromna odpowiedzialność. Dla większości ludzi bycie członkiem rodziny uczy kochać innych i być kochanym.
Odpowiedzialność rodzicielska zaczyna się w chwili, gdy dwoje ludzi postanawia, że będzie mieć dziecko lub że je adoptuje. Ich życie zupełnie się zmienia wraz z przybyciem nowego, małego członka rodziny. Teraz wszystkie decyzje rodzinne muszą uwzględniać także dziecko.
Rodzicielstwo zaczyna się w chwili, gdy plemnik mężczyzny zapładnia jajo kobiety. Jest to początek życia nowego człowieka. Około 40 tygodni później, następuje poród i rodzi się dziecko. Przed rodzicami staje mnóstwo nowych zadań. Dziecko trzeba karmić, utrzymywać w cieple, przebierać, doglądać i oczywiście kochać. Jest ono całkowicie zależne od rodziców i wszystkie jego potrzeby muszą być zaspokajane przez matkę i ojca.
Wraz ze wzrostem dziecka obowiązków przybywa. Rodzice dziecka potrzebni są jako opiekunowie i pomocnicy, gdy uczy się ono bawić, raczkować, potem chodzić, mówić, a jeszcze później – zawierać przyjaźnie i uczyć się w szkole.
Także w późniejszym życiu dzieci odwołują się do doświadczenia rodziców w wielu sytuacjach życiowych, szukając w nich oparcia, rady lub potwierdzenia. Tak jest nawet wówczas, gdy same są już dorosłymi ludźmi. Rodzicielstwo bowiem nigdy się nie kończy.