W udanej rodzinie każde z rodziców stawia potrzeby dzieci ponad własne ja, dobra materialne, pracę zawodową, przyjaciół czy dalszych krewnych. Rodzice dużo przebywają ze sobą oraz z dziećmi. Dla dobra rodziny rodzice są gotowi do poświęceń.
Każdy rodzić powinien odpowiedzieć sobie na kilka pytań oceniających jego hierarchię wartości:
– Gdy współmałżonek lub dziecko chce porozmawiać, czy staram się jak najszybciej poświęcić mu uwagę?
– Czy w rozmowach ze znajomymi często nawiązuję do tego, co robimy całą rodziną?
– Czy odmawiam wzięcia na siebie dodatkowych obowiązków (w pracy lub gdzieś indziej), jeśli potrzebują mnie najbliżsi?
Jeśli na powyższe pytania rodzić odpowiedział twierdząco, można przyjąć, że jego hierarchia wartości jest skierowana w stronę rodziny.
Wzajemne oddanie
Udane rodziny są nierozerwalne. Żaden wyłaniający się problem nie jest pretekstem do jej rozpadu, rodzice koncentrują wysiłki na uleczeniu sytuacji. Świadomość członków rodziny przynależenia do siebie nawzajem daje im poczucie bezpieczeństwa. Rodzice i dzieci ufają sobie nawzajem i szanują niezmiennie.
Współpraca
Gdy rodzice nie tworzą zgranego zespołu, to zamiast z problemami walczą ze sobą nawzajem i w rezultacie jeszcze pogarszają sytuację. Natomiast gdy współdziałają, są jak pierwszy i drugi pilot, realizujący ten sam plan lotu, a nie jak dwaj piloci w dwóch różnych samolotach na kursie kolizyjnym. W razie nieporozumień nie marnują czasu ani siły psychicznych na wzajemne oskarżenia, lecz wypracowują praktyczne rozwiązania.
Szacunek
Różnice zdań pojawiają się we wszystkich rodzinach. Ale jeśli domowników łączą zdrowe relacje, nie ma wśród nich miejsca na złośliwości, wyzwiska czy inne formy toksycznej mowy. Jedni traktują drugich tak, jak sami chcieliby być traktowani. Słowa potrafią ranić jak miecz. Rodzice powinni pamiętać następującą sprawę: dzieci nieustannie krytykowane mogą dojść do wniosku, że rodziców po prostu nie da się zadowolić, więc nie warto się starać.
Rozsądek
W szczęśliwej rodzinie mąż i żona biorą poprawkę na błędy partnera. W stosunku do dzieci nie są ani zbyt rygorystyczni, ani zbyt pobłażliwi. Ustalają w domu rozsądną liczbę regół, a pochwał i skarcenia udzielają w odpowiedniej mierze.
Ciągłym wypominaniem każdego niedociągnięcia nikogo nie zmieni się na lepsze – jedynym efektem będzie narastająca uraza. Wychowanie dzieci wymaga rozsądku. Umiejętni rodzice nie przesadzają z karceniem i nie jest ich trudno zadowolić. Dorastającemu dziecku, które wykazuje się odpowiedzialnością, dają coraz więcej swobody. Wiedzą, że drobiazgowe kontrolowanie życia nastolatka jest daremne.
Przebaczenie
Domownicy w szczęśliwych rodzinach wyciągają wnioski z wcześniejszych trudnych sytuacji, ale nie duszą w sobie starych żalów i nie wypowiadają uogólnień w rodzaju: ” Ty zawsze…” , “Ty nigdy…”.
Jeśli różne zadrażnienia nie zostają wyjaśnione, pretensje narastają i w końcu przebaczenie może się wydać niemożliwe. Rodzina zaskorupia się w sobie i obojętnieje na odczucia drugiej strony. Rodzice i dzieci mogą czuć się wtedy uwięzieni w rodzinie bez miłości.